غایله کوچی گری سرانجام دامن شهر کابل را هم گرفت وبا آتشی که دیروز در دامنه های کوه های غربی کابل شعله ور گردید یکبار دیگر به یاد همه شهروندان افغانستان انداخت که کوچی گری، اینک از مرز یک پدیده اجتماعی وبه حیث یک شیوه زندگی قرون وسطایی عبور کرده و کاملا رنگ وبوی سیاسی گرفته است. کوچی ها آنچه را درمیدان وردک وناهور و… انجام داده بودند به آن اکتفا نکرده ودرحاشیه غربی پایتخت با فیر سلاح های جنگی، نیشخند خونینی به دموکراسی وحکومت مردم سالار زدند.
مردمی که رفته بودند تا مانع ساخت وساز کوچی ها روی قبرستانی شوند که به حکم دولت آن را هدیره ساخته ومرده گان خویش را گور می کردند، اما با فیر سلاح های جنگی روبرو گردیده ودرهمان ساعات اول سه نفر زخمی ویک کشته را متحمل شدند. پس از این رویداد خونین که همراه با خود وحشت واضطراب را درتمام شهر ومخصوصا درنواحی غربی کابل داشت، مظاهره چیان خشمگین روی سرک ها برآمده ونسبت به پیش آمد صبح دیروز اعتراض کردند. مظاهره چیان درحاشیه اعتراض اصلی خود به یک مساله دیگر نیز انتقاد داشتند وآن جانبداری پلیس وتیراندازی این نیرو به سمت مردم بوده است. دهها تظاهر کننده درمسیر راه خود ازپل خشک به سمت پل سوخته، تصاویر کاندیدان را به زیر کشیده وبراساس یک گزارش تایید ناشده یک غرفه متعلق به پلیس را نیز به آتش کشیدند.
نا آرامی های دیروز درکابل، در واقع ارمغان دو طیف از مردمانی بود که یکی خود را کوچی نامیده و صدها نفرکه تا به دندان مسلح هستند دردامنه های کوه قوریغ جابجا شده اند ودومی هم کسانی که به انارشیزم خو کرده و هر آنگاهی که در برابر پدیده های سیاسی وفرهنگی کشور، قاشق شان به ته دیک می خورد و دچار کمبود منطق می شوند دست به آشوب می زنند. طیف اولی در دامنه های قوریغ به روی مردم آتش می گشاید ودومی درکوته سنگی با شعار های زنده باد ومرده باد به دفاتر سیاسی وفرهنگی حمله ور می شوند.
پرسش این است که چطور صدها نفر مسلح با استفاده ازنام کوچی تا حاشیه های شهرکابل رسیده است؟ چرا ملاتره خیل در روز روشن آدم می کشد
ونیز اینکه چرا تعداد دیگری دست به غایله آفرینی های جدیدی درداخل شهرمی زنند. به نظر میرسد
اوضاع امنیتی کشور اینک به نقطه ا ی پهلو می ساید که علامت های درشت سوال را دربرابر نیروهای امنیتی و پلیس افغانستان می گذارد. براساس گزارش بی بی سی، پلیس درحضور خبرنگاران به سمت مردم آتش گشوده است. اگر این مساله واقعیت داشته باشد، باید ازین پیشامد تاسف کرد ونگران باید بود که نکند همه چیز از دست می رود وافغانستان درمسیر بر گشت به گذشته های تلخ ورقتبار اش قرار گرفته است. عبور از اینگونه بحران ها، هوشیاری می طلبد و امید است نیروهای صالح و راستین ملی نگذارند دستاورد های مردم ودولت افغانستان، با غایله آفرینی های یک عده آشوبگر وتوطئه مدار از دست برود. این مسولیت نهاد پلیس است که دررابطه به غایله دیروزی با کمال صداقت وایمانداری تحقیق نموده وهرآن کسی را که با جان ومال وامنیت شهروندان بازی کرده است به پنجه قانون بسپارد.